Oznaczenie w surowicy krwi anty-Toksoplasma IgG jest szczególnie istotne w diagnostyce toksoplazmozy u kobiet w wieku prokreacyjnym i w ciąży. Toxoplazma gondii (toksoplazma) jest pierwotniakiem, pasożytem obligatoryjnie wewnątrzkomórkowym, występującym u człowieka i wielu gatunków zwierząt stałocieplnych. Człowiek dla toksoplazmy jest żywicielem pośrednim. Do zarażenia pasożytem dochodzi: poprzez pożywienie – głównie niemyte warzywa i owoce, surowe lub niedogotowane mięso zarażonych zwierząt; przez przekazanie aktywnej formy pierwotniaka – tachyzoitów wewnątrzmacicznie od matki do płodu (zakażenie wertykalne); w wyniku transfuzji; w wyniku transplantacji organu od osoby zarażonej; lub w laboratorium, w wyniku kontaktu z materiałem zakaźnym. Choroba jest przykładem zarażenia oportunistycznego o zwykle łagodnym, bezobjawowym przebiegu. Jednak u osób o osłabionym układzie odpornościowym lub fizjologicznie niedojrzałym, jak w przypadku płodów i noworodków, zarażenie może mieć bardzo ciężki przebieg kliniczny. Poważnym problemem klinicznym są bezobjawowe zarażenia pierwotne u kobiet w ciąży (pierwsze zarażenie następujące w trakcie ciąży) lub w okresie okołokoncepcyjnym, mogące być przyczyną toksoplazmozy wrodzonej u dziecka. Przybiera ona postać ciężką, prowadzącą do: obumarcia płodu, samoistnego poronienia, przedwczesnego porodu, zajęcia narządów dziecka – zwłaszcza ośrodkowego układu nerwowego (co skutkuje wodogłowiem lub niedorozwojem mózgu) lub łagodną, objawiającą się izolowanymi zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym, skutkującymi opóźnieniami psychomotorycznymi oraz upośledzeniem wzroku. U większości dzieci z wrodzoną toksoplazmozą skutki choroby manifestują się po latach. Przeciwciała przeciw toksoplazmie w klasie IgG pojawiają się w surowicy po 1 – 2 tygodniach od zarażenia, a ich miano narasta w ciągu 6 – 8 tygodni, po czym powoli opada w przeciągu miesięcy lub lat. Uznaje się, że badania serologiczne w kierunku toksoplazmy, zwłaszcza dotyczące IgM, nie powinny opierać się na jednorazowym pomiarze poziomu przeciwciał, lecz określać dynamikę ich zmian w czasie. Przy podejrzeniu zarażenia toksoplazmą poziom specyficznych przeciwciał należy oceniać co 3 – 4 tygodnie, przy czym odstępy zależą od stosowanej metody oznaczania. Badania powinny być wykonywane w tym samym laboratorium przy zastosowaniu tej samej metody. Przyrosty stężenia świadczą o aktywnym zarażeniu. Zarażenie pierwotne u kobiet w ciąży uznaje się za pewne przy udokumentowanej serokonwersji w zakresie przeciwciał klasy IgG w dwóch kolejnych próbkach surowicy pobranych podczas ciąży. Wysokie prawdopodobieństwo pierwotnego zarażenia występuje w wymienionych poniżej wariantach serokonwersji. W przypadku: 1) ujemnego wyniku IgG tuż przed poczęciem i dodatniego w trakcie ciąży, 2) co najmniej 2-krotnego wzrostu IgG, przy równoczesnej obecności przeciwciał anty-Toxoplasma w klasach IgM i/lub IgA, 3) wysokich wartościach IgG, przy obecności przeciwciał swoistych IgM i/lub IgA. Wykrycie niskiego, ale stabilnego poziomu przeciwciał IgG przy współistnieniu lub braku przeciwciał IgM lub wysokiego poziomu IgG przy braku IgM, wyklucza pierwotne zakażenie w trakcie ciąży. Badaniem, które pozwala uzyskać dodatkową informację na temat momentu zarażenia w przypadku dodatniego wyniku IgG, jest oznaczenie awidności IgG. W przypadku podejrzenia wrodzonej toksoplazmozy, utrzymywanie się przeciwciał IgG w krwi dziecka przez okres powyżej 12 miesięcy od momentu urodzenia, potwierdza rozpoznanie. Patrz też: Toxoplazma IgM.